VAN RUSTIG ANKEREN BIJ THURØ EN SKARØ TOT CHAOS IN DE HAVEN VAN ÆRØSKØBING

Het ankeren bevalt uitstekend. Wat een ultieme vrijheid! We gaan dus nog twee keer voor anker, in de baai van Thurø en bij het eilandje Skarø. Daarna varen we door naar het prachtige plaatsje Ærøskøbing, waar de ochtend in de haven ongevraagd een flink avontuur wordt, maar daarover meer in deze blog.

NYBORG - THURØ

Zondag 17 augustus 2025

Tijd om verder te trekken. Het ankeren is zeer goed bevallen, dus we gaan opnieuw op zoek naar een ankerplekje. We hebben ons oog laten vallen op de baai bij Thurø, De wind komt uit het noorden, dus we zullen met ruime wind afzakken in zuidelijke richting. Het is vandaag windkracht 3 Bft en het lijkt ons daarmee uitstekend weer voor de gennaker. In de haven brengen we alles in gereedheid, zodat dat straks op het water niet meer hoeft. We hijsen de sok met de gennaker vanuit de voorpiek alvast in de mast, maken het voorlijk vast aan de spie en het achterlijk aan de lijn die naar achteren in de kuip loopt. 

Renata krijgt opdracht om achter het stuur plaats te nemen en de boot weg te varen uit de haven. Eens moet de eerste keer zijn met een nieuw schip. Het is niet heel ingewikkeld, omdat we langszij liggen, dus dat gaat prima. We varen een klein stukje op de motor. Dan doen we de gennaker uit aan de stuurboordzijde. We gaan vervolgens met een knoop of vijf à zes vooruit. De gennaker staat er weer prachtig bij. Het is een heerlijk zeildagje. Renata staat vandaag lekker aan het roer.

Gezien onze snelheid lijkt het ons ook een goed moment om die hengel weer eens uit te gooien. Wie weet slaan we nog een makreel aan de haak. En zowaar... als we bijna zijn vergeten dat de hengel nog uithangt horen we plotseling geratel van de molen op de hengel. Het is een flinke makreel deze keer! Uiteindelijk blijft het bij deze ene vangst.

Paul Michèl schilt onder het varen alvast een pan appeltjes voor de appelmoes. De meiden zitten lekker te puzzelen in het gangboord. Als de magen beginnen te knorren, komen de broodjes knakworst naar buiten, waar Judith heel veel zin in heeft. De worstjes die we hebben zijn lekker, de broodjes wel een beetje droog, dus we doen er flink wat saus op. Ach ja, het is vakantie. 

Als we de ondiepte aan de zuidoostkant van Thurø willen gaan ronden, ruimen we de gennaker op en varen nog een klein stukje verder op de fok. De snelheid is er inmiddels wel een beetje uit, dus we rollen het fok uiteindelijk maar in en starten de motor. We draaien noordwaarts richting de baai van Thurø. Hier moet je goed opletten om tussen de betonning door te varen. Er zijn wat ondiepe stukken. Als de baai opdoemt, zien we al veel zeilboten voor anker liggen. Het ziet eruit als een drukke bedoening. Maar eens even kijken of er nog een rustig ankerplekje te vinden is. We varen diep de baai in en vinden daar een prima plekje waar we het anker laten zakken. Het bijbootje gaat weer het water in en we pompen één van de sups op.

Als we voor anker liggen, kookt Paul Michèl de appeltjes, die hij onder het varen al geschild had. Met de staafmixer en wat kaneel, suiker en citroensap maakt hij de appelmoes verder af. Dat wordt weer smullen van een fris appelmoesje!

Daarna doen Paul Michèl en Renata met het bijbootje een rondje door de baai, zodat Renata weer even kan oefenen met starten en sturen. Het volgende rondje gaan Paul Michèl en Maxim samen. Even later gaat Myrthe suppen en Paul Michèl stelt voor om haar te trekken met de dinghy. Ze begint liggend, daarna op de knieën en later ook nog staand, maar dat is toch wel heel lastig. Daarna gaat Judith op de sup. Ze hebben veel plezier. 

Inmiddels is het alweer laat en tijd voor het avondeten. Als we de combi bekijken, vragen we ons af of we misschien te veel op hadden toen we inkopen gingen doen. We hebben drie soorten tortellini, sperzieboontjes en ćevapčići-worstjes. We vinden het bij nader inzien geen combi, maar uiteindelijk smaakt het best prima allemaal. Na de afwas sluiten we de dag af op het zwemplatform en we beginnen aan een nieuwe film: Avatar.

Afstand door het water: 22,0 NM; Duur: 4 uur en 18 minuten; Gemiddelde snelheid: 5,5 Kts

THURØ - SKARØ

Maandag 18 augustus 2025

De dag start opnieuw met een blauwe hemel en een stralend zonnetje, wat een zaligheid. Om wakker te worden gaan we eerst weer lekker zwemmen, bij voorkeur aan de zonkant van de boot, dus die rondjes om de boot laten we vandaag maar zitten. Na deze frisse start gaan we broodjes afbakken en roerei bakken. Terwijl de kinderen de ontbijtboel opruimen, stappen Paul Michèl en Renata in de dinghy om voor het eerst boodschappen te gaan doen vanaf de ankerplaats. De SPAR is niet heel ver van de boot vandaan, maar de vraag is vooral waar we aan wal kunnen gaan. De steiger die we in gedachten hadden lijkt toch een privésteiger, dus we varen door. Kort voor de jachthaven zijn ook een paar steigers. Daar leggen we aan. Als we aan wal zijn en naar boven lopen, blijken we in een tuin uit te komen. We stappen dus weer in de dinghy en varen nu maar gewoon de haven in op zoek naar een plaats om het bijbootje neer te leggen. Dat lukt gelukkig. Vanaf hier lopen we naar de SPAR, waar we boodschappen doen voor onder andere het avondeten. Met een volle boodschappentas stappen we weer aan boord van de dinghy en varen terug naar de boot.

 De afwas is inmiddels klaar en we hijsen de dinghy weer aan dek. Maxim staat aan het stuur, terwijl Paul Michèl en Renata het anker binnenhalen. Deze keer lijkt het erop of we het zeegras op de bodem gemaaid hebben. Er hangt een complete kluit aan het anker. We hijsen het anker bijna naar boven en halen de kluit eraf. Dan doen we het anker weer omlaag, zodat deze net onder de waterlijn komt. Terwijl we langzaam een stukje varen, spoelen we het anker weer schoon. Maxim zet ondertussen koers de baai uit. Het is er nu rustig, maar er zijn alweer nieuwe boten binnen komen varen. Wij zetten koers richting Svendborg.

Het is erg leuk om langs de kust te varen en te kijken welk huis je wel zou willen hebben. We passeren Svendborg. De aanblik van het industriële havengebied is niet heel aantrekkelijk, maar het stadje zelf ziet er gezellig uit. Op een volgende reis moeten we deze stad maar eens aandoen, nu varen we verder. Plotseling zien we vlak achter ons een man in een kano die gebruik maakt van de slipstream van onze boot om sneller vooruit te komen. Slim! 

Planning was om naar Lyø te varen, maar omdat we pas in de middag zijn vertrokken, komen we daar dan pas rond etenstijd aan. We pakken de kaart er maar weer bij. De plannen worden gewijzigd. We varen vlakbij het kleine eilandje Skarø, waar een mooie ankerbaai is, die een beetje zou moeten beschermen tegen de westenwind die eraan komt. In ieder geval wat betreft deining. Het eilandje heeft een oppervlakte van 1,97 km² en een bevolking van ongeveer 26 tot 30 mensen. Het schijnt een rustige plek te zijn waar natuur en eenvoud centraal staan. 

We kunnen meteen 'afslaan' naar Skarø. De ankerbaai komt al snel in zicht. In deze baai liggen ook een paar mooring balls. Deze ballen zitten vast aan een stuk beton onder water. Bovenop de bal is een oog gemaakt. Aan zo'n oog kun je de boot vastleggen. Het is een alternatief voor ankeren op eigen anker. Voordeel van een mooring ball is dat het niet kan gaan kruien, dus er is minder risico. Met de wind die in de vroege ochtend zou kunnen gaan opsteken, vinden we een mooring ball eigenlijk wel een goed idee. Er is er eentje vrij, dus we laten Maxim rustig richting de bal sturen, terwijl Paul Michèl en Renata met de hook and moor - een speciale pikhaak om een lijn door een oog te halen - in de weer gaan. Dat is toch gemakkelijker gezegd dan gedaan. We zijn echter wel dicht bij de mooring ball, dus we kunnen de lijn die er aan vastzit pakken en de mooring bal op die manier naar onze lijn brengen. Niet veel later liggen we heerlijk te dobberen in de ankerbaai. Het is stralend weer. We zitten gezellig in de kuip met een hapje en een drankje. 

Dan laten we de dinghy te water, want we willen graag rondkijken op het eilandje. Myrthe en Judith gaan er hardlopen. Paul Michèl, Renata en Maxim gaan er een stukje wandelen. We varen met z'n vijven naar het kleine haventje van het eiland. Hier zoeken we een plekje om de dinghy neer te leggen. We zien een steiger waar dit wel kan. Die steiger is wel eigenlijk net iets te hoog, dus we moeten met de reddingstrap op de steiger klimmen.

Net buiten het haventerrein ligt een driehoekig voetbalveld. René Vleut schrijft hierover in zijn boek over Scandinavië en de Oostzee: "Bijzonder op Skarø is het driehoekige voetbalveld - het enige ter wereld!" Bijzonder is het zeker of het praktisch is betwijfelen we!

In het dorpje zien we een ijszaak. Dit zaakje schijnt ijs te verkopen uit een wereldberoemde ijsfabriek, Skarø Is, die natuurlijke en innovatieve ijssoorten produceert en wereldwijd verkoopt. Leuk om hier als toetje een ijsje te gaan halen. We lopen verder door het dorpje en volgen een weg met pruimenbomen. Ze zijn klein, maar heerlijk zoet. We plukken er een paar, maar we hebben geen zak mee, dus we houden het bescheiden. Het pad verandert in een karrespoor en loopt richting de kust. Hier volgen we de kustlijn terug naar de haven. We komen op dit stuk eerst Judith en later ook Myrthe tegen. Bijzonder wat een rust ook dit eilandje weer uitstraalt. 

In de haven treffen we elkaar allemaal weer. We besluiten om ons avondeten te starten met een toetje en eerst een ijsje te gaan halen bij Skarø Is. Het mango- en aardbeienijs vindt gretig aftrek en is ook heerlijk, met echte stukjes fruit. Paul Michèl heeft naast mango ook aardbei-rabarberijs, maar dat bevalt niet erg goed, weinig smaakvol stellen we vast. Als hij teruggaat krijgt hij een ander bolletje ijs als vervanging, dus dat is netjes geregeld. 

Tijd om terug te lopen naar de dinghy. We gaan allemaal weer aan boord en we varen terug naar de boot. Hier gaat Judith lekker zwemmen, Renata blogt en Paul Michèl maakt de Ajam Paniki met Sajoer Boontjes klaar, zodat we weer heerlijk zitten te smullen. Als de schemering valt wordt er gezwommen en gedoucht op het zwemplateau. Daarna kijken we weer een stukje verder naar de film Avatar. 

Afstand door het water: 10,4 NM; Duur: 1 uur en 42 minuten; Gemiddelde snelheid: 5,5 Kts

SKARØ - ÆRØSKØBING

Dinsdag 19 augustus 2025

Het is niet onze beste nacht. De wind trekt wat aan en dat haalt ons regelmatig uit de slaap. De lijn aan de mooring ball piept en kraakt zo op z'n tijd, de handdoeken aan de reling flapperen en de wind waait door de verstaging. Bij een sanitaire stop zien we dat de zwemhanddoek van Judith nog maar aan één knijper vastzit. We gaan dus naar buiten om alle handdoeken binnen te halen, nu ze nog niet over boord zijn gewaaid. Als we terug in bed zijn, blijkt het net acht uur geweest. We bestuderen de weersvoorspellingen opnieuw. Het gaat waarschijnlijk nog wat harder waaien in de loop van de dag, dus we besluiten op te staan en te gaan ontbijten. Terwijl Paul Michèl en Maxim buiten alles in orde maken - het opruimen van de sup en het aan dek leggen van de dinghy - maken de dames binnen alles in orde. 

Om tien uur knopen we los van de mooring ball. De windmeter geeft op dat moment 18 knopen wind en dat is steviger dan de voorspellingen. Eenmaal aan het varen valt het allemaal wel mee. De route van Skarø naar Ærøskøbing gaat voor het grootste deel via de betonning. De wind komt uit het westen en de fok kan uitgerold worden. Maxim is wederom onze stuurman vandaag. Hij stuurt ons goed tussen de pleeborstels door en over de golven heen. Na vijf kwartier varen we de haven van Ærøskøbing binnen. Het is pas kwart over elf en er is nog voldoende ruimte in de haven. We zien een plekje waar we langszij kunnen liggen. Hiervoor moeten we hoog aan de wind afmeren. We worden daardoor flink van de kant afgeblazen. Er staat meteen iemand klaar op de steiger om te helpen. Bij de eerste poging krijgen we de achterlijn niet tijdig aan wal, dus we doen een tweede poging en dan lukt het allemaal wel. Het is een mooi plekje. 

Na het betalen van het havengeld, gaat Renata een handwas doen, zodat iedereen weer voldoende ondergoed heeft en Paul Michèl gaat met Judith smørrebrød maken voor de lunch. Nadat Renata al het ondergoed aan een lijntje rond de reling heeft geregen, zodat het niet weg kan waaien, smullen we van het smørrebrød. Het is weer heerlijk! 

Hierna pakken we de tassen en gaan het dorp in. We lopen door de straatjes met de kleurrijke huizen en winkeltjes, een zeer vrolijk straataanzicht. Via de haven lopen we naar de supermarkt waar we weer boodschappen doen voor twee dagen. Terug op de boot eten we eerst de bak ijs op en daarna is het tijd om wat te chillen. Paul Michèl, Myrthe en Judith gaan zwemmen. Renata en Maxim duiken in een logikwis. Daarna komt de lego van Paul Michèl nog op tafel. 

We eten weer een heerlijke poké bowl vanavond. Na het eten halen we de was weer binnen. Op dat moment komt er een Duitse zeilboot de volle haven binnen varen. Ze vragen of ze langszij mogen als er geen plek meer vrij is. Uiteraard is dat prima. Even later komen ze aanvaren en helpen we hen langszij te komen liggen. Ze komen helemaal uit Middelfart en vonden geen plekje op Lyø en in Faaborg. Ze hadden nog geprobeerd te ankeren, maar het anker hield niet in het zeegras. Nu zijn ze enorm moe en dankbaar dat ze langszij mogen komen liggen, wat - wat ons betreft - vanzelfsprekend is.

Na een verfrissende regendouche kijken we verder naar de film Avatar.

Afstand door het water: 9,4 NM; Duur: 1 uur en 16 minuten; Gemiddelde snelheid: 7,0 Kts

ÆRØSKØBING - ECKERNFÖRDE

Woensdag 20 augustus 2025

Het is vannacht behoorlijk gaan waaien. Er wordt getrokken aan de lijnen en we deinen wat op en neer. Als we wakker worden bekijken we in bed het vervolg van onze route op basis van de huidige weer- en windvoorspellingen in Windfinder. Plotseling worden we bruut uit onze overpeinzingen gehaald door een zware bonk. Meteen staan we naast ons bed. In niet veel meer dan ondergoed stappen we naar buiten. Er heerst paniek en er staan mensen aan boord. Paul Michèl start meteen de motor. We blijken losgeslagen te zijn met de voorkant van ons schip (zowel de voorlijn als de spring). Tussen onze zwemtrap zit de boeg van de boot achter ons. De Duitse boot die langszij lag is met haar achterkant in de zijkant van de boot terecht gekomen. De schroef van hun buitenboordmotor heeft schade veroorzaakt. Met het roer richting bakboord, de motor vol aan en de boegschroef erbij krijgen we de boten weer naar de kant, waar met man en macht aan lijnen wordt getrokken. Gelukkig heeft iemand meteen de walstroom losgekoppeld toen we lossloegen. Wij komen met alleen een - wederom - gebroken vlaggenstok en de schrik vrij. Wij zijn wel meteen klaarwakker en vol adrenaline.

Wat is er nu precies gebeurd? Drie kwartier eerder, toen Myrthe ging hardlopen, was er nog niets aan de hand. Onze lijnen zijn ook niet gebroken of los gegaan van de boot. Probleem is de combinatie van de swell en hoger water dan verwacht. We liggen aan een vaste steiger (deze drijft dus niet), de vierkante meerpalen zijn niet hoger dan zo'n 40 à 50 cm. Het waterpeil is zo'n 60 cm gestegen. Waarschijnlijk de combinatie van een stukje getijdeverschil en de haven die volstroomt, omdat de wind vol op de haveningang staat. Toen we gisteren aanmeerden was de rand van de boot ongeveer gelijk met de steiger. De lijnen zijn dus 'gewoon' losgeraakt van de paal. We waren er niet op bedacht dat we rekening moesten houden met zoveel stijging van het water. Als we ons daar bewust van waren geweest dan hadden we de lijn uiteraard gefixeerd met een lus onder de steiger, zodat deze niet van de meerpaal af zou kunnen glijden. Of het feit dat we iemand langszij hadden liggen nog meespeelt bij het deinen en het wrikken van de lijnen om de meerpaal, weten we niet.

We wisselen gegevens uit. Wie hier moet opdraaien voor de schade - wij omdat onze lijnen los zijn geslagen of de buren, omdat hun buitenboordmotor schade heeft veroorzaakt - dat mag de verzekering uitzoeken. Het is niet de eerste pech van ons, maar ook zeker niet de eerste pech van de buurtjes. Ze hebben eerder deze vakantie in Denemarken ook al een man met een mes aan boord gehad die hen wilde kidnappen, omdat hij naar Duitsland wilde. Met de politie op zijn hielen, viel hij over boord met zijn mes... Pfff, avonturen die je niet wil meemaken. We geven hen een flesje wijn tegen de schrik en alle pech.

Onze vlaggenstok is door deze actie bijna doormidden gebroken. Dus we boffen met de beperkte schade. We zetten de boel voor nu maar vast met een boutje en een moertje afgedekt met een stuk duct tape. Hopelijk redt de vlag het zo weer tot thuis waar we nieuwe vlaggenstokken hebben liggen. Daarna proberen we tijdens het ontbijt zelf ook bij te komen van de schrik.

Na het ontbijt gaat Paul Michèl alvast koken, omdat we vandaag waarschijnlijk op het water zijn rond etenstijd. Dan hoeven we op dat moment de maaltijd alleen nog maar op te warmen. De wind gaat langzaam iets meer liggen en onze achterburen zijn inmiddels vertrokken. Onze naaste buren willen op hun plek gaan liggen. Wij helpen hen met behulp van de lijnen naar de nieuwe plek.

In de boxen aan de andere kant van de steiger is het een chaos met vertrekkende boten die hun box niet normaal uit kunnen komen door de wind. Eén voor één helpen we met elkaar de ander op weg.

Juist als we bijna klaar zijn om zelf aanstalten te maken voor vertrek, zien we één van de vertrekkende boten rare manoeuvres maken bij de haven ingang. De boot vaart bijna tegen de strekdam en buiten de haven gaat de boot bijna de ondiepte in. Dan horen we hen om hulp roepen. Ze kunnen hun roer niet meer gebruiken. Ze komen gelukkig wel terug de haven in met behulp van hun boegschroef, maar hoe krijgen we hen aan de kant. We willen snel het bijbootje te water laten, maar iemand komt al aan met een lange lijn en een mevrouw springt meteen in het water en zwemt met de lijn tussen haar tanden naar de boot. Een ander brengt met een dinghy een lijn van hun boot naar ons toe. Wij nemen het andere uiteinde van de lijnen over en leggen deze vast op de kikkers van onze boot. De bemanning van het roerloze schip liert de achterlijn naar binnen en Paul Michèl trekt aan de voorlijn mee. Al snel liggen ze weer veilig langszij.

Paul Michèl helpt bij het uitzoeken wat er aan de hand is. Het roer hangt nog gewoon onder de boot. Met het noodstuur kon toch niet gestuurd worden. De bakskisten gaan leeg. Dan blijkt dat één van de kettingen die de beweging van het stuur overbrengt naar het roer is gebroken. Deze blokkeerde de complete stuurinrichting. De ketting is gebroken bij de kettingspanner. De kapotte ketting wordt verwijderd en daarmee kunnen ze met het andere stuur weer sturen. Omdat we zo vriendelijk en behulpzaam waren, krijgen we een flesje wijn. Daarna kunnen ze opnieuw hun thuisreis aanvaarden.

Met nog een tweetal schepen die hulp nodig hebben bij vertrek en één die hulp nodig heeft bij het aanleggen, kunnen we dan eindelijk zelf op pad. We bedanken iedereen voor alle hulp en gooien onze trossen los. Met een ereronde in de haven waardoor we beter op de ingang aan kunnen varen kunnen we rustig de haven uit varen.

Het is inmiddels weer rustig op het water. We passeren vele boten in de smalle vaargeul, waaronder tallship Zuiderzee uit Enkhuizen. Langs de pleeborstels, die voor betonning doorgaan, varen we naar Marstal. Vanaf daar zetten we koers richting Eckernförde.

De wind is licht en ruim, dus we besluiten de gennaker weer tevoorschijn te halen. We proberen de bakboord zijde in verband met de zon en de wind die straks noordelijker zal worden, maar dat is niet vol te houden. We trekken de sok weer over de gennaker en verhuizen de lijnen naar stuurboord, waar we de sok weer hijsen. Met de motor bijdraaiend gaan we dan toch nog zo'n 6 Kts vooruit.

Dat de rest van de dag rustig voorbij kabbelt is wel fijn na zo'n enerverende start van de dag! Om 18.00 uur maakt Paul Michèl de pasta warm. We hebben in dagen of misschien wel weken niet zo op tijd gegeten. Het voelt dan ook niet echt als etenstijd. Na de maaltijd ruimen we de gennaker op. Deze is meer water aan het happen dan dat we er sneller door gaan. Paul Michèl en Renata hebben dat samen weer snel voor elkaar.

Rond half negen varen we de fjord binnen. We hebben inmiddels het fok weer uitgerold en dat scheelt weer wat in snelheid. Zo varen we de avond in. De zon gaat onder. De lichtjes van Eckernförde doemen voor ons op. Rond 22.00 uur varen we de haven binnen. In het donker gaan we op zoek naar een box. Er zijn veel vrije plekken, toch leggen we precies aan in een box met een rood bordje. In het donker zien we dat pas als we in de box liggen. We zoeken aan de volgende steiger verder en leggen opnieuw aan. Dat gaat soepel. We gaan meteen op zoek naar de douche en kruipen lekker in bed. Het was een enerverende dag, die we maar gauw weer achter ons moeten laten.