DE EERSTE WINTERZEILTOCHT VAN DIT SEIZOEN

Maar terug naar vandaag. Het is in ieder geval gelukt om bijtijds op pad te gaan. Met een korte stop bij de supermarkt om de van huis meegenomen proviand nog wat aan te vullen, zijn we tegen 12.00 uur in de haven. Als alle spullen aan boord en opgeruimd zijn, trekken we onze winterse versie van onze zeiluitrusting aan. Het heeft wel wat weg van zo'n inpaksessie als je gaat skiën. Thermokleding, muts, handschoenen en warme winterlaarzen. Als je eindelijk alles aan hebt getrokken, voel je je bijna een mummie en moet je ook snel naar buiten om niet te bezwijken van de warmte. Op het water ben je blij dat je het allemaal aan hebt getrokken, want daar is het altijd een stuk frisser dan op het land. 

Om kwart voor één gaan de trossen los. Jammer dat de vingersteiger zo glad is, want Renata maakt een flinke smak op haar knie als ze de spring wil losmaken. Dat is even diep ademhalen, voordat we de trossen echt losgooien. We zetten koers naar de om de hoek gelegen Houtribsluizen, dus Renata gaat meteen naar binnen om met de noodmarifoon (de hoofdmarifoon is er afgelopen zomer mee opgehouden en staat op het lijstje voor het plaatsen van nieuwe apparatuur) de sluis op te roepen op kanaal 20: "Goedemiddag Houtribsluis. Hier Zeilboot Ohana. Wij willen graag schutten van het IJsselmeer naar het Markermeer". Dat is wat de sluiswachter betreft oké. We mogen na de beroepsvaart invaren in de stuurboordsluis. Het schip wat er aan komt varen kruipt echter door het water, dus we moeten aardig wat rondjes draaien, voordat we eindelijk achter dit schip aan de sluis in kunnen varen. Ook dan gaan de sluisdeuren helaas nog niet dicht. Inmiddels is er in de verte ook een vissersboot in aantocht en daar wachten we ook nog 'even' op. Drie kwartier na vertrek varen we dan eindelijk het Markermeer op. Een deel van het eerder vertrekken is hiermee alweer teniet gedaan. Gelukkig maar dat we het geen probleem vinden om als het zo uitkomt in het donker te varen. 

Omdat de wind best wel stevig is, hebben we twee riffen in het grootzeil aangebracht. Op deze manier kunnen we toch comfortabel varen en zijn we niet overtuigd. En daar zijn we blij mee, want de wind is een dikke 20 Kts (windkracht 5 à 6 Bft). We nemen de laatste doorgang door de dijk richting Amsterdam. Met fok en gereefd grootzeil gaan we dan gemiddeld nog een knoop of zeven. Het komt goed uit dat we twee riffen in het grootzeil wilden, want we zien dat de reeflijnen niet helemaal goed bevestigd zijn. De ene reeflijn zit bij het voorlijk (bij de mast) op het eerste rif en bij het achterlijk (bij het puntje van de giek) op het tweede rif en de tweede reeflijn precies andersom. Even niet goed opgelet bij het terugplaatsen van de reeflijnen, het is nog even wennen.

De wind komt uit zuidwesten, dus dat betekent opkruisen richting Amsterdam. Het eerste rak gaat recht op Het Paard van Marken af, de vuurtoren op Marken. We sturen lekker zelf, maar dat is best wel fris aan de handen. Het helpt niet mee dat de handschoenen in de sluis nat zijn geworden, doordat er een lijn in het water viel. De handschoenen zijn dus nog wel een aandachtspuntje voor het winterzeilen. Om op te warmen, maakt Paul Michèl een snelle warme hap klaar.

De lucht is prachtig met de ondergaande zon die door de wolken schemert. We genieten en ongemerkt komt Amsterdam alweer in zicht. Om bij de Sixhaven te komen moeten we door de Schellingwouderbrug en de Oranjesluizen. Tijdens de spits - tussen vier en zes - opent de brug (terecht) niet. We hadden eigenlijk gehoopt om voor vieren bij deze brug te zijn, maar door de vertraging bij de sluis gaan we de brugopening van de Schellingwouderbrug niet halen. Maar later blijkt dat we ook door het opkruisen sowieso al te laat zouden zijn geweest. 

Op het Buiten-IJ houden we het opkruisen voor gezien. Tussen de betonning en de grote vaart is dit niet heel praktisch. Dus we starten de motor, rollen de fok in en strijken het grootzeil. Om tien voor half zes meren we af aan het kunstwerk voor de Schellingwouderbrug. Het is inmiddels al flink donker. Met nog een kleine drie kwartier te wachten gaan we binnen onszelf en de spaghetti carbonara opwarmen. Dan eten we maar alvast en hebben we straks de avond aan onszelf.

Terwijl Paul Michèl zijn bordje net leeg heeft gegeten en Renata nog wat happen spaghetti heeft te gaan, horen we de bellen van de slagbomen voor de brug al. Paul Michèl kijkt buiten en ziet dat de stoplichten al op rood-groen staan. We moeten ons klaarmaken. Snel zetten we onze mutsen weer op en hijsen ons weer in de zeiljassen. De spullen op tafel en op het aanrecht blijven staan, hopelijk blijven deze tijdens het varen netjes staan waar we ze neergezet hebben. We gooien de trossen snel weer los en volgen een andere zeilboot de brug onderdoor. Aan de andere zijde wachten de Oranjesluizen. Het is in eerste instantie niet helemaal duidelijk in welke sluiskolk we moeten schutten, maar als de lampen bij de noordelijke sluis voor sportboten op rood-groen gaan, zetten we koers naar deze sluiskolk. 

Nog ongeveer een half uur varen en dan doemt tegenover het Centraal Station de Sixhaven op. Het wordt de eerste keer met ons nieuwe schip, dus we zijn benieuwd. Het is niet een hele grote haven. Toen we eerder een keer in de herfst naar Amsterdam gingen was er plek genoeg. Deze keer is dat beduidend anders. Is er eigenlijk wel plek voor ons? De boxen voor grote boten zijn allemaal bezet. We leggen aan achter een andere boot aan de kopse kant van een steiger. Terwijl we dat doen heeft de boegschroef aan stuurboordzijde er plotseling geen zin meer in en moeten we gezien de wind snel ingrijpen en met de hand afduwen. Als we eindelijk goed vast liggen, bekijken we de situatie nog eens goed, maar het voelt niet heel lekker. We liggen op slechts een meter afstand van het schip voor ons, we steken zeker twee meter uit aan de achterzijde en de doorgang is ook niet heel ruim meer. Paul Michèl besluit een rondje door de haven te maken om te kijken of er een betere plek is te vinden. Gelukkig is dat het geval. Aan het begin van een nabij gelegen steiger is nog een plek langs de hoofdsteiger. We gooien los en varen rustig achteruit richting deze plek. De boegschroef is in de tussentijd weer tot leven gekomen en dus standby mocht dat nodig zijn. Niet veel later liggen we op een prachtige plek. Tegenover ons ligt een andere zeilboot van 44 ft. Als we proberen om via de app te betalen, stuiten we op het probleem dat we op een plek liggen die naar later blijkt officieel voor boten tot 12 meter bedoeld is. Er is officieel geen plek meer voor ons in de haven. Paul Michèl gaat op zoek naar de boot van de havenmeester. Gelukkig is hij aanwezig en de havenmeester loopt mee. Hij ziet al meteen het euvel... Te lang... Maar geen man overboord. We liggen prima en hij zorgt dat we kunnen betalen. Ook zet hij de elektra bij ons op de steiger aan. Top geregeld! De drukte in de haven blijkt overigens te komen door winterligplaatshouders. In oktober is de haven uitgestorven, maar zodra het winterseizoen van start gaat loopt de haven vol.

Voor de zekerheid betalen we eerst voor één nacht. De weersvoorspelling voor zondag was de afgelopen dagen nogal wisselend van een normale windkracht 4 à 5 Bft tot een dikke windkracht 7 Bft. Morgen eerst maar eens kijken hoe de voorspellingen er dan uitzien. Dan bepalen we dan wel of we kunnen blijven liggen of dat we alweer terug moeten varen.

We gaan naar binnen en de kachel gaat aan. Renata warmt haar laatste hapjes spaghetti nog even op. Daarna ruimen we de tafel af en de keuken aan kant en tuigen onze kerstboom op, want die mag niet ontbreken aan boord. Ook buiten hebben veel boten al feestverlichting hangen. Een heerlijk sfeertje. Daarna is het tijd om op de bank te kruipen met een warme kop thee en een film. Vanavond is ook de primeur van de nieuw gebouwde douche. Voor wie zich na het bekijken van het klusfilmpje misschien nog afvroeg of die douche wel echt werkte, dat kunnen we nu meer dan bevestigen. Het werkt top allemaal! Ruimte genoeg om je lekker te bewegen, het douchegordijn houdt de deur droog en probeert niet opdringerig aan je te gaan plakken, het water is heerlijk warm, het spatten valt mee en de pomp om het water af te voeren doet ook prima zijn werk. Na nog het winterdekbed tevoorschijn te hebben gehaald en een warme kruik te hebben gemaakt, gaan we warmpjes de nacht in.

Afstand door het water: 27,4 NM; Duur: 4 uur en 8 minuten; Gemiddelde snelheid: 6,6 Kts

Amsterdam

Zaterdag 29-11-2025

De weersvoorspellingen voor morgen zijn goed met een windkracht 4 à 5 Bft. We kunnen dus een nachtje verlengen. Aangezien we de laatste weken druk zijn geweest met veel verplichtingen, mogen we dit weekend van onszelf eens lekker ontspannen. Er moet dus niets en we hebben geen wilde plannen om Amsterdam onveilig te maken. Na een rustige start van de dag met een uitgebreid ontbijt, trekken we de schoenen aan en gaan we op weg naar Amsterdam Noord. Renata zoekt nog een warme skipully voor onder haar zeilpak. Haar winterzeiloutfit is gisteren nog niet warm genoeg gebleken. Een pontvaart en metroritje naar de Decathlon in Noord is prima om dit tekort aan te vullen. 

Waar we meestal de pont aan de westzijde van de Sixhaven pakken, pakken we vandaag eens een keer de pont aan de oostzijde. Deze zit aan de kant waar ook de ingang van de metro naar Amsterdam Noord zit. Toch lukt het ons wederom niet om deze ingang te vinden. We staan bij een paar toegangshekjes te kijken, waar zo te zien de boel onder constructie is... Jammer, maar helaas... We steken het Centraal Station dus maar weer door naar de zuidzijde en pakken hier de metro naar Noord. 

Het is gezellig druk in het winkelcentrum met de gebruikelijke markt op het plein. In de winkelstraten speelt een Pietenband uit Almere sinterklaasliedjes. In de Decathlon vindt Renata een lekkere warme skipully. Er is helaas door het skiseizoen helemaal niets aan zeilspullen te vinden, dus ook geen goede warme zeilhandschoenen. Die blijven nog even op het verlanglijstje staan. Misschien moeten we toch maar de skihandschoenen uit het vet halen en aantrekken, als we niet met natte lijnen bezig zijn. Bij de enorme toko die tegenover de Decahtlon te vinden is, loopt het water ons in de mond bij al die lekkere hapjes en maaltijden. Je kunt hier zelfs bij een soort McDonald's zuil je bestelling doen en ter plekke wat lekkers eten. We besluiten ons toch maar niet te laten verleiden en gaan alleen met wat kruiden en ketjap onder de arm weer richting de metro.

Op het perron van de metro op Centraal Station blijkt er toch een uitgang noordzijde te zijn. Vreemd... Maar er komen mensen vandaan, er gaan mensen naartoe en er staat nergens dat deze uitgang gesloten is. Dus we zijn wel nieuwsgierig waar we uitkomen. Tja, gewoon in dezelfde gang als we vanmorgen stonden, maar net wat meer richting het westen dan wij dachten dat de ingang zat. Zullen we het nu dan wel onthouden voor een volgende keer? Na nog een oversteek met het pontje, zijn we al snel weer terug op het haventerrein. De sfeer in de haven is gezellig . Iedereen groet of maakt een praatje. Met alle overwinteraars zo bij elkaar ontstaat er een gezellige en gemoedelijke gemeenschap in de haven. 

Terug bij de boot gaat Paul Michèl kijken of hij de lucht uit het watersysteem kan krijgen. Nu sputtert de kraan vaak als we hem openen. Het probleem lijkt opgelost als we de watertanks allebei weer helemaal gevuld hebben. Hierna komt de lego op tafel en gaan we lekker aan het bouwen.

Een lekker maaltje mag natuurlijk ook niet ontbreken en vervolgens een relaxed avondje op de bank met het kacheltjes dat snort. We genieten enorm van ons fijne schip en de tijd samen.

Amsterdam - Lelystad

Zondag 30-11-2025

Vandaag zeilen we weer terug naar Lelystad, maar niet voordat we weer lekker en stevig hebben ontbeten, zodat we vol energie op pad kunnen. We maken ook alvast een lekkere fruitsalade klaar voor onderweg. Daarna pakken we ons weer dik in. Hemd, thermoshirt, skipully, col, winddicht vest, zeiljas, muts, thermobroek, zeilbroek, skikousen en sneeuwlaarzen. Ja, je bent hier echt wel even mee bezig... En het is ook echt nodig. De zon schijnt dan wel en de lucht is mooi blauw, maar ondanks dat is het wel frisjes buiten. Waarschijnlijk een graad of vijf.

We laten de gezellige haven weer achter ons en zetten koers naar de Oranjesluizen. Renata meldt zich weer via de marifoon bij de sluiswachter. We kunnen schutten in de noordelijke sluis. Het is een tochtgat zo voor de sluizen en we besluiten even aan te leggen terwijl we wachten op het schutten. We liggen aan lager wal en de fenders schieten omhoog, omdat deze al op hoogte hangen voor de sluis. Met moeite brengen we ze weer tussen het kunstwerk en het schip. Niet echt prettig allemaal. We besluiten te proberen om in de sluis aan de hoge wal te gaan liggen. Dat lukt, maar dat betekent wel met je volle gewicht aan de lijnen moet hangen om niet weggeblazen te worden. Gelukkig kunnen we af en toe wat corrigeren met de boegschroef.

De wind komt met kracht 5 Bft uit het westen. Zo kunnen we vandaag voor de wind terugvaren naar Lelystad. We doen het op ons gemakje, rollen alleen de fok uit en we laten de motor zachtjes een beetje meedraaien. Het grootzeil hadden we niet voorbereid, omdat het best flink zou waaien en dat laten we nu maar zo. Het is prachtig weer, dus we zitten lekker in het zonnetje en genieten van de tocht. 

De fruitsalade komt tevoorschijn en wordt lekker verorberd. Jammer genoeg betrekt na een tijdje de lucht wel een beetje. De zon verdwijnt achter de wolken. Gelukkig blijft het echt grijze stuk ten noorden van ons liggen. Zoals we al verwachtten zou het dit weekend beter toeven zijn op het Markermeer dan op het IJsselmeer.

De ingang in de dijk komt al snel weer dichterbij, de Houtribsluis nadert weer. Renata roept de sluiswachter weer op op kanaal 18. Tenminste dat denkt ze, want de marifoon zou al op het juiste kanaal staan. "Goedemiddag Houtribsluis, hier Zeilboot Ohana. Wij willen graag schutten van het Markermeer naar het IJsselmeer." Na een korte stilte volgt de reactie: "Dit is de kustwacht. U heeft niet de sluis opgeroepen, maar kanaal 16". Oeps, sorry! Na een excuus en het overschakelen naar kanaal 18 wordt meteen de bakboordsluis voor ons geopend en - echt super - de brug gaat ook meteen open, dus we kunnen meteen naar de andere zijde van de sluis doorvaren. In no-time is het schutten alweer klaar. We roepen de sluiswachter nog een keertje op, om te bedanken voor deze snelle service.

We draaien de Houtribhaven weer in en staan klaar om aan te leggen in onze box. Terwijl Renata bezig is om de voorlijnen vast te leggen en de fenders naar buiten te hangen, ziet ze in haar ooghoek opeens dat Paul Michèl niet meer aan het roer staat. Hij is zelfs niet meer aan boord, maar staat op de boot van de buren en is in de weer met een lijn. Wat blijkt, onze buurman had een donkergrijze lijn over onze box heen gespannen naar de vingersteiger. Vermoedelijk om te zorgen dat met de harde wind zijn boot niet tegen zijn vingersteiger aan stuurboordzijde drukte. Pas bij het invaren merkten wij deze lijn op. Niet een hele handige actie, maar we gaan er maar vanuit dat onze buurman dacht dat hij op dit moment geen buren heeft... Als de lijn is verwijderd, klimt Paul Michèl weer op onze boot en leggen we verder aan. Renata stapt deze keer extra voorzichtig op de vingersteiger om niet opnieuw uit te glijden. Als de boot weer goed vastligt, kunnen we ons weer uit onze zeilpakken bevrijden en gaat de kachel en de kerstboom weer aan. En ja, we hebben het weer verdiend, een klein glaasje ijskoude Küstennebel om bij op te warmen!

Vervolgens is het tijd voor de Formule 1 en wel een flink spannende, die goed uitpakt voor onze Max! Daarna maakt Paul Michèl nog een lekker maaltje en dan is het toch echt tijd om onze spullen te pakken en naar huis te rijden. Helaas is het inmiddels gaan regenen, maar ook gelukkig dat dat nu pas het geval is en niet tijdens het varen. Ook hier in de kom van de haven waar de overwinteraars liggen is de kerstsfeer al te vinden in de feestelijke verlichting. Wat een heerlijk weekendje weer!