VERHUIZEN VERLOOPT NOOIT HELEMAAL VOLGENS PLAN...

Vervolgens moet de fokkenschoot nog aangeslagen worden, want de laatste keer hadden we deze eraf gehaald. We hebben nu twee rode lijnen mee die we met een fokkenschootknoop willen vastmaken in plaats van met twee paalsteken. Ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want we hebben een hoog opgesneden fok - wat zoveel betekent dat het onderlijk (de onderkant van het zeil) niet dicht bij het dek loopt, maar juist schuin omhoog loopt vanaf de boeg richting de mast. Dit heeft een aantal voordelen, zoals:

• Beter zicht - Je kunt er makkelijker onderdoor kijken;
• Geschikt voor ruwe omstandigheden - Minder kans dat het zeil water schept bij hoge golven.

Als je echter niet zo heel groot bent en het ook nog best wel waait dan wordt het aanslaan van het fok wel een flinke uitdaging. Een keukentrap hebben we niet standaard aan boord, dus we moeten het fok een stuk uitrollen om bij het oog te kunnen om de fokkenschootknoop te bevestigen. We hebben wel een dunne lijn aan het fok geknoopt zitten, maar daarmee is het fok nauwelijks in bedwang te houden. Als de wind even wat minder wordt kan Renata het fok gelukkig middendeks vasthouden en kan Paul Michèl staand op een opstapje net de knoop bevestigen. Eind goed, al goed!

Kunnen we dan eindelijk vertrekken? Nee. Eerst brengen we nog een laatste bezoekje aan het havenkantoor, waarbij we onze havenpasjes en de sleutel van het elektrakastje inleveren. Tegen drie uur gooien we dan eindelijk de trossen los. Dag Jachthaven Waterland, tot ziens bij een volgende bezoekje als passant. Net buiten de haven hijsen we het grootzeil, rollen de fok uit en zetten koers naar Medemblik. We speren er meteen met een flinke snelheid vandoor. We zijn nog steeds iedere keer verrast!

Met de huidige wintertijd begint het al vrij snel te schemeren. In het donker volgen we de tonnen naar de Krabbersgatsluis. Best lastig dat maar een klein gedeelte van de tonnen verlicht is, dus we speuren goed het water af naar onverlichte tonnen. De lichtenlijn bij Enkhuizen is in ieder geval een goed ijkpunt om naar de ingang van het sluiscomplex te varen.

Een lichtenlijn is een hulpmiddel voor schepen om veilig te navigeren door bijvoorbeeld ondiep of gevaarlijk vaarwater. Het bestaat uit twee bakens met lichten die op een bepaalde afstand en hoogte van elkaar zijn geplaatst:

• Het voorste licht is lager en dichter bij het water,
• Het achterste licht is hoger en verder weg.

Wanneer een schip zich zó positioneert dat beide lichten verticaal boven elkaar staan, dan bevindt het zich op de juiste koers in het veilige vaarwater. Je kunt de lichtenlijn ook gebruiken om de afwijkingen van je kompas vast te stellen. Hiervoor moet je exact op de lichtenlijn varen. Op de kaart kun je lezen wat de werkelijke koers is en deze vergelijken met de meting van je kompas.

In de kom voor de sluis strijken we de zeilen, daarbij zien we een lijn of elastiek boven aan het grootzeil zitten. We vermoeden dat dit mogelijk het elastiek is waarmee we de grootzeilval vastzetten aan de lazybag om getik tegen de mast te voorkomen, al vragen we ons wel af hoe deze daar dan terecht is gekomen. Morgen bij daglicht maar eens beter bekijken. Om even voor zessen varen we de sluis in waar we aan hoger wal gaan liggen. We zijn de enige boot. Het schutten gaat soepel. Renata legt eerst de achterlijn om een bolder en geeft deze aan Paul Michèl. Vervolgens legt ze de voorlijn om een andere bolder. Niet veel later varen we de sluis weer uit en hijsen opnieuw de zeilen. In het donker zetten we onze tocht voort naar Medemblik. 

Hoewel we ons erop gekleed hebben is het toch wel wat frisjes, dus het is fijn als we tegen achten de Pekelharinghaven binnenvaren. Aan de kopse kant van de E-F-steiger vinden we een plekje. Het is weer even anders met aanleggen, want we kunnen niet zomaar van boord stappen en moeten de lijnen vanaf de boot om de meerpalen leggen. Na ons avontuur in Ærøskøbing - waar we los waren geslagen van meerpalen - is het fijn om te zien dat deze meerpalen een soort van weerhaken hebben om naar boven schuiven van de lijnen te voorkomen. 

Als we de kuip weer hebben opgeruimd, maakt Renata het bed op en maakt Paul Michèl snel een lekker maaltje klaar - krieltjes, krokante kipschnitzel en sperzieboontjes en een lekker wijntje erbij -  en dat gaat er grif in na zo'n tocht op het water. Na het eten gaan we meteen lekker douchen en kruipen op de bank met wat filmpjes. Heel lang houden we het niet vol, want we zijn helemaal rozig geworden. We stappen n dus lekker met een warme kruik in bed.

Afstand door het water: 28,7 NM; Duur: 4 uur en 21 minuten; Gemiddelde snelheid: 6,6 Kts

Medemblik

Zaterdag 01-11-2025

Na deze klussen is het eindelijk droog en zonnig geworden buiten, dus we trekken onze schoenen aan en gaan even een stukje lopen door het stadje. We lopen door de winkelstraat, doen nog een klein boodschapje voor wat broodbeleg en lopen langs de verschillende havens om bootjes te kijken. 

Medemblik- Lelystad

Zondag 02-11-2025

Vandaag schijnt er bij het opstaan een lekker zonnetje. Na wederom een goed zondags ontbijt, maken we ons klaar voor vertrek. Vandaag gaan we op weg naar Lelystad, waar we in onze vertrouwde Houtribhaven een winterligplaats hebben kunnen regelen. Rond half twaalf gooien we de trossen los en draaien het IJsselmeer op. We hijsen de zeilen en de motor kan uit. Altijd een mooi moment. Het valt ons op dat we het grootzeil niet helemaal lekker strak krijgen en dan realiseren we ons dat we nog vergeten zijn om te kijken wat dat lijntje boven aan het zeil te betekenen had. Inmiddels vrezen we dat het niet het bewuste elastiek is, maar dat het grootzeil bovenin kapot is. Er zit in het voorlijk (de rand bij de mast) een koord. De zoom waar dit in zit lijkt versleten en het koord is los gegaan en wappert in de wind. Het draait zich ook een beetje om de verstaging, waar we niet zo blij mee zijn. Voor nu maar niks aan doen, want verder er omheen draaien kan niet. Dus lekker zeilen en hopen dat het zeil straks zonder problemen gestreken kan worden.

Met halve wind vliegen we het eerste stuk over het water. We tikken lange tijd regelmatig de 8 Kts aan. Dit is natuurlijk best heel lekker en leuk, maar als het schip uit het roer begint te lopen, moeten we toch echt wat gaan trimmen, want dat kan niet de bedoeling zijn. Met de boot flink op haar bakboord oor (lekker schuin dus) en met hoge druk in de fok, is het een uitdaging om deze rustig wat losser te zetten. Renata verliest haar balans en laat de lijn schieten. Eén ding is gelukt, de fok staat los, helemaal los zelfs. Snel binnenhalen maar weer. Even later laten we het grootzeil ook wat vieren. Dat maakt het allemaal weer een stuk comfortabeler aan boord en zo gaan we nog steeds tussen de 7 en 7,5 Kts. Het is ook vandaag best fris, ondanks het zonnetje veel goed maakt. We doorkruisen een groep wedstrijdzeilers die voor de wind met gennaker of spinaker langsvaren. Langzaamaan zetten wij meer koers naar het zuidoosten en gaan we hoger aan de wind varen. 

Als de toren van Lelystad al een tijdje in zicht is en de hoek van de dijk ook langzaam in zicht komt, zegt Paul Michèl plotseling dat hij een groot probleem heeft of beter gezegd, dat wíj een groot probleem hebben. Renata kijkt hem vragend aan. De kans is groot dat de autosleutel niet aan boord is. Wellicht denk je, hoezo dan, je bent toch met de auto naar de haven gereden? Maar dat ligt deze reis iets ingewikkelder. Donderdagavond hebben we de auto van Paul Michèl naar de Houtribhaven gebracht. Hij was toch in de buurt in verband met zijn werk en Renata heeft hem daar opgepikt met haar auto. Vrijdag zijn we met de auto van Renata naar Monnickendam gereden. Paul Michèl had zijn autosleutel wel meegenomen van thuis, maar nu heeft hij het vermoeden dat zijn autosleutel nog in Renata's auto ligt... Ai... Straks in de haven eerst maar eens kijken of hij toch niet ergens in een zak of tas is meegekomen.

Het laatste gedeelte vanaf de hoek van de dijk in de richting van de Houtribsluizen moeten we opkruisen tegen de wind in. We komen mooi uit met onze rakken en we ruimen vlak voor de haven de zeilen op. Gelukkig is het geen probleem om het grootzeil te laten zakken. Deze moeten we wel meenemen om te laten repareren. We varen onze vertrouwde haven binnen en draaien achteruit richting onze plek aan de K-steiger. Weer even wennen met aanleggen, maar ook dit gaat weer prima.

Als we liggen gaan we eerst op zoek naar de autosleutel, maar helaas... niets te vinden. Wat nu, want zo kunnen we niet naar huis. Na verschillende opties overwogen te hebben komen we tot het besluit dat we met het openbaar vervoer naar Monnickendam zullen afreizen om daar Renata's auto en de sleutel van de auto van Paul Michèl op te halen. 

Het is rond kwart voor vijf als we te voet de haven verlaten. We hopen dat er toevallig iemand net naar huis wil gaan na wat klussen of varen. Het toeval wil dat er net een dame achter ons aan het terrein af loopt. Er staat een fiets bij de ingang. Paul Michèl vraagt of zij met de fiets is, maar dat is niet het geval. 'Dan ben je dus met de auto!', concludeert hij verheugd. 'Zou je ons misschien willen afzetten bij Station Lelystad?' Dat wil ze wel en onderweg vertellen wij het verhaal waarom we niet in onze auto (kunnen) stappen, die gewoon hier op het parkeerterrein staat. Met vijf minuten zijn we op het station. Dat scheelt weer een uurtje lopen. Nogmaals dank!

Al snel komt de trein naar Den Haag CS. Het is vol - het lijkt wel spits op een doordeweekse dag - dus we vinden met moeite een plekje. Op Almere Centrum stappen we over op de trein naar Amsterdam CS. Ook deze trein is flink vol. In Amsterdam hopen we op een streekbus te kunnen stappen naar Monnickendam. Na enig speurwerk blijkt er een bus 314 naar Edam en Hoorn te rijden, die vertrekt vanaf Perron A. Nu alleen nog Perron A zien te vinden ergens aan de achterkant van het station. Bij het verlaten van het perron blijken we beneden in de hal niet naar de achterkant van het station te kunnen lopen. We moeten dus via de voorkant naar een ander gangenstelsel. We lopen vervolgens naar buiten, waarbij we niet de goede bussen treffen. Binnen rennen we de trap op naar het busstation boven, waar we met de tong op onze knieën - tenminste... dat geldt in ieder geval voor Renata - perron A bereiken precies op het moment dat onze bus zou moeten vertrekken. In de verste verte zien we geen bus 314. Paul Michèl schiet een willekeurige buschauffeur aan die zegt dat deze bus hier wel zou moeten stoppen, dus dat we hem misschien gemist hebben. We wachten af, terwijl Renata het matrixbord nog eens staat te bestuderen. Er staan hier tientallen bussen op, maar 314 komt er niet op voor. Er staat überhaupt geen enkele streekbus op... Ze vertrouwt het niet, staan we wel goed? We schieten nog een buschauffeur aan. Deze vertelt ons dat er een tunnel in de buurt is afgesloten, waardoor de streekbussen niet op dit busstation kunnen komen en dat we eerst met de metro twee haltes mee moeten naar Amsterdam Noord en daar weer op de streekbussen kunnen stappen.

Inmiddels weer een beetje op adem gekomen zetten we koers naar het metrostation, dat weer aan de voorkant van het Centraal Station is gelegen (de achteringang kunnen we nu niet vinden). Beneden bij de metro kunnen we al vrij snel instappen. In de metro blijken we naast een gezin te zitten dat onderweg is naar Edam en opvangt dat wij op weg zijn naar Monnickendam. Wat een toeval. We krijgen te horen dat we op perron A3 bus 315 naar Monnickendam kunnen pakken. Zo gezegd zo gedaan. Zodra we door de deuren van Metrostation Amsterdam Noord naar buiten stappen, zien we de bus al staan en zetten het op een sprintje. Vlak achter ons sluiten de deuren en vertrekt de bus. We informeren nog even bij de chauffeur welke halte het dichtste bij Jachthaven Waterland uitkomt. Dat blijkt Swaensborch te zijn.

Na een kwartiertje komen we daar aan. Nog een paar minuten lopen en dan staan we weer bij Jachthaven Waterland en kunnen we in Renata's auto stappen. De autosleutels van Paul Michèl blijken gelukkig inderdaad in de auto te liggen. Vanaf hier vervolgen we onze route richting Edam, Hoorn en Enkhuizen. Daar draaien we de Houtribdijk op.

Meer dan drie uur later draaien we uiteindelijk weer het parkeerterrein van de Houtribhaven op. We pakken een bagagekar en lopen in het pikkedonker naar de boot. We pakken onze tassen en kratten in. Wiebelend op het vingersteigertje brengen we alles naar de kar. Het grootzeil komt een andere keer wel weer. Voor vandaag is het wel genoeg geweest. We hebben honger en willen naar huis. Achter elkaar aan verlaten we het haventerrein. Na een minder verantwoorde, maar broodnodige stop bij de KFC om de interne mens weer tevreden te stellen, rijden we dan om tien voor tien eindelijk weer thuis de straat in. Uitladen, opruimen en dan ploffen we nog even op de bank met een drankje. We wisten dat vandaag best een happening zou zijn met veel rijden, maar dat we na onze zeiltocht nog een rondje Markermeer zouden maken met OV en auto, dat hadden we niet voorzien... Op onderstaande kaart kun je zien wat Google Maps van onze verplaatsingen vandaag gemaakt heeft.