RONDJE MARKERMEER

Dit weekend is het een soort van tweede maidentrip voor ons. We zijn namelijk voor de eerste keer met z'n tweeën op ons nieuwe schip. Eens kijken hoe ons dat af gaat zonder extra handjes aan boord!

Monnickendam - Marker Wadden

Vrijdag 19-09-2025

Afgelopen woensdag hebben we weer wat klusjes op de boot gedaan. Het was er helaas helemaal geen lekker weer voor. Er viel de godganse dag regen... 🙄Er bleken als extra aanvulling op deze feestvreugde ook nog flinke wegopbrekingen te zijn, waardoor de route of heel erg om of over polderweggetjes langs Uitdam en Durgerdam liep... Deze polderroute bleek nauwelijks breed genoeg voor twee auto's. De berm was helemaal kapot gereden. Diepe modderige gleuven langs het asfalt resteren.

Vandaag gaan we opnieuw op weg naar Monnickendam en trotseren de polderroute nog een keer in de hoop dat het droger, maar vooral ook veel rustiger is. Dat is inderdaad het geval. Al zorgt een vrachtwagen (werkverkeer) voor ons wel voor flinke obstakels voor onze tegenliggers. Voor ons maakt hij de weg juist vrij!

In de haven is het rustig. Toch zijn de vijf bagagekarren in geen velden of wegen te bekennen. Dat wordt dus eerst wat steigers aflopen op zoek naar een bagagekar. Op naar eigen zeggen 'de leukste steiger van de haven (met eigen app-groep)' treffen we een dame die net de kar wil terugbrengen. Ook zij en haar man hadden een rondje haven gedaan op zoek naar een kar.

Met één kar vol met boodschappen, wat spulletjes voor het weekend en nog wat klusspulletjes gaan we op weg naar de A-steiger. We laden rustig uit, brengen de kar terug en leggen alles op zijn plek. De gewassen landvasten hangen we klaar voor vanmiddag bij het aanleggen. Nu liggen we nog aan tijdelijke lijnen vast. We doen nog een kleine poetsbeurt buiten - waarom is zo'n boot altijd weer vies als je haar een paar dagen achterlaat? - en dan kunnen we vertrekken. De eerste keer met z'n tweetjes op het nieuwe schip. Eens kijken hoe dat gaat.

Los van of het een nieuw schip is bespreken we altijd van te voren hoe we gaan wegvaren. Waar komt de wind vandaan? Wie doet wat? Welke lijnen mogen alvast los? Welke lijnen moet als laatste? Zo ook deze keer. Eerst moeten we nog wat schakelaars omhalen, zodat de stroom weer op de boegschroef en de motor staat. Dan eerst maar eens starten. De motor draait meteen weer als een zonnetje. Dat maakt ons alvast blij.

De wind komt van onze bakboordzijde, dus de lijnen aan de stuurboordzijde kunnen we alvast losmaken. Vervolgens maakt Renata de bakboordlijn voor los. Als de punt mocht gaan draaien, hebben we de boegschroef nog. Dan maakt ze de achterlijn los en als laatste de spring die ons bij de vingersteiger houdt en nu dus het meeste doet om de boot op z'n plek te houden. Terwijl Paul Michèl rustig de box uitvaart, ruimt Renata de lijnen op.

Een roep van Paul Michèl haalt haar uit deze bezigheden. De brandstof leiding staat nog dicht, dus er is geen diesel toevoer naar de motor. Renata haast zich naar binnen om de kraan open te draaien. Deze stap moet nog even toegevoegd worden aan onze routine...

Buiten de haven hijsen we gelijk het grootzeil en draaien vervolgens richting Marken. Meteen speren we er met meer dan 7 Kts vandoor. We zijn nog steeds elke keer verwonderd dat we zo snel gaan. Als we voor Marken bij de scheidingston bakboord uitgaan varen we verder voor de wind en loopt de snelheid terug naar rond de vijf knopen. Zo varen we verder tot voor Volendam waar we de Gouwzee verlaten en het open water van het Markermeer op varen. Het is echt heerlijk nazomer weer, een zonnetje en heerlijk zachte temperaturen. Gewoon nog een keertje lekker de korte broek aan en met korte mouwtjes in de wind.

Met onze koers op de Marker Wadden blijft de snelheid iets meer dan vijf knopen. Heerlijk relaxed. We kletsen en dromen wat en poetsen nog wat vlekjes weg onder het varen.

Rond vijf uur naderen we de haven op de Marker Wadden. Benieuwd of er nog een plekje voor ons is. Bij de langssteiger liggen er al een paar gestapeld, maar er is nog een mooie box voor ons vrij. We gaan er vooruit in, dus terwijl Paul Michèl rustig invaart legt Renata de stuurboord achterlijn aan de windzijde om de meerpaal en overhandigt deze lijn aan Paul Michèl. Vervolgens pakt ze de stuurboord voorlijn. Er staat al iemand klaar die de lijn aanpakt, dus dat maakt het nog makkelijker. We maken de bakboord voorlijn ook vast en Paul Michèl werpt de bakboord achterlijn om de achter meerpaal. Het is een vrij lange box dus goed gedaan met één worp.

We hebben meteen een gezellig praatje met onze buren van zeilboot Staron. Even verhalen uitwisselen over verre tochten. Vervolgens zitten we even lekker in het zonnetje met een glaasje Küstennebel (want dat hadden we verdiend, toch?). Tijd om nog voor de zon ondergaat een wandeling te maken is er niet echt meer, maar we kunnen wel nog net lekker buiten eten in de kuip en van de laatste zonnestralen genieten.  

Daarna gaan we op pad naar de douches die we hier eerder nog niet gevonden hadden. Voor twee euro mag je - zo blijkt - drie a vier minuten douchen. Het is niet heel ruim,  maar water is op dit eiland nou eenmaal op de bon en aan de steiger niet beschikbaar. Voorzichtig over de zandpaadjes stappend lopen we terug naar de boot, waar we op de bank kruipen om op YouTube te kijken naar wat stellen die de wereld over reizen met hun zeilschip. Nog voor tienen vallen de luikjes dicht en verplaatsen we ons naar ons heerlijke bed.

Afstand door het water: 15,0 NM; Duur: 2 uur en 59 minuten; Gemiddelde snelheid: 5,2 Kts

Marker Wadden - Hoorn

Zaterdag 20-09-2025

We hebben een rustige start van de dag. We bekijken de wind- en weersvoorspellingen. In de middag wordt regen verwacht. We starten met een lekker ontbijtje, maar gaan daarna toch maar klaarmaken voor vertrek. Het voelt gek om zonder wandeling te hebben gemaakt de Marker Wadden weer te verlaten, maar het voelt verstandiger om nu eerst het water op te gaan. Het weer is nu nog vriendelijk en zonnig. We varen rustig de box uit en verlaten de Marker Wadden op weg naar Hoorn. Net na het verlaten van de haven hijsen we meteen weer het grootzeil en we rollen de fok uit. Het gaat allemaal soepel en we zetten koers in oostelijke richting. We genieten opnieuw van de zeiltocht. Als de wind richting de 12 Kts gaat, trekt de snelheid meteen aan naar de 7 Kts. Als we daaronder zakken gaat de snelheid weer terug naar zo'n 5 Kts. Op het water lijkt een wedstrijd gaande te zijn. Veel schepen varen met spinakers of gennakers achter elkaar aan in de richting van Enkhuizen.

Als we Hoorn naderen betrekt de lucht ook steeds meer. We bellen alvast met WSV Hoorn om te vragen of er een plekje voor ons is. Na enige verwarring over het type boot en de lengte ervan is de conclusie dat we een plekje kunnen zoeken aan de passantensteiger. Zodra de voorhaven van Hoorn in zicht komt rollen we alvast de fok in en starten de motor Vlak voordat we binnenvaren, leggen we de boot in de wind en strijken ook het grootzeil. We hebben hier inmiddels al best wel wat handigheid in gekregen. Paul Michèl laat het grootzeil langzaam zakken met de grootzeilval en Renata houdt bij de mast de lazybag goed open en begeleid het zeil links en rechts zodat het netjes gezigzagd in de lazybag belandt. Paul Michèl ritst vanaf de kuiptafel het eerste gedeelte van de lazybag dicht en Renata neemt het vanaf de dekopbouw over en ritst de zak dicht totaan de mast. In de haven gaat Renata nog even een klein stukje de mast in om de grootzeilval los te maken .

Als we de haven binnenvaren betwijfelen we of er wel plek is langs de passantensteiger. Er ligt een grote catamaran en daarachter lijkt even een plekje te zijn, maar er ligt al een kleine zeilboot. We leggen toch maar even aan aan  de meldsteiger,  zodat we nog even kunnen overleggen met de havenmeester. Er zou nog een box zijn, maar dan steken we twee meter uit, maar er blijken helemaal achter in de haven om de hoek aan de passantensteiger ook nog twee plekjes te zijn. Dat wordt dus ons doel. Dit betekent wel ergens in de haven de boot zien te draaien en achterwaarts de hoek om. Dat doet Paul Michèl weer heel soepel en we varen rustig achteruit richting onze plek. Daar stapt Renata van boord en legt de lijnen vast. Even later loopt er een mevrouw langs die zegt: 'Wat een grote boot, knap gedaan!'. Nou, die kunnen we weer in ons zak steken bij het compliment van gisteren dat we zo rustig en beheerst hadden aangelegd!

Inmiddels is het begonnen met regenen en we zijn dus maar net op tijd binnen voor de bui echt helemaal losbarst. We sluiten snel de walstroom aan en verplaatsen wat lijnen naar de reling om getik tegen de mast in de komende nacht te voorkomen, want er is flink wat wind voorspelt. Alleen nog alle lierhendels mee naar binnen en alles is weer aan kant buiten. Binnen nemen we weer een slokje Küstennebel om de aankomst te vieren. We maken een lekkere fruitsalade en doen de afwas die nog in de gootsteen stond. Het blijft maar regenen. Hopelijk wordt het eind van de middag wat droger. We willen uiteten en we hebben al twee fietsen geregeld om er te komen. Rond half vijf wordt het droog en gaan we ons klaarmaken om op pad te gaan. We gaan echter eerst op de fiets naar de atletiekbaan. Myrthe is hier als trainer met de meisjes onder 16 van Groningen Atletiek voor de C-finale. We pikken nog net de laatste 60 meter sprint mee. Het is voor Myrthe een grote verrassing dat we daar staan.

Rond zes uur is de wedstrijd afgelopen en gaat Myrthe op weg naar de trein. Wij stappen op de fiets naar Restaurant Spices in het centrum van Hoorn. Dit restaurant is in 1985 bescheiden begonnen met een winkeltje met authentieke kruiden en Surinaams eten. Inmiddels is het ontwikkelt tot een restaurant met lekkere Indiase en Surinaamse gerechten. En dat wordt dus moeilijk kiezen. De keuze valt uiteindelijk op Surinaams. We starten met een pasteitje en met telo, een gerechtje met gefrituurde cassave en een pittige bakkeljauw. Zo pittig dat Paul Michèl - die wel wat kan hebben - verhit uitslaat en het voor Renata eigenlijk niet eetbaar is... Wel een beetje jammer, want verder is de smaak goed. Paul Michèl eet wel moedig door. Daarna heeft Renata een Roti (soort pannenkoek) Moksi met kip en lamsvlees en Paul Michèl Tjauw Min (soort bami) Moksi Meti Speciaal. Het is heerlijk, maar wel erg veel. Mooi dus dat we de rest van de maaltijd mee naar huis kunnen nemen. 

Voldaan stappen we weer op de fiets naar de boot. Het is nog niet al te laat, maar we gaan alvast lekker douchen en kruipen dan weer met wat YouTube-filmpjes op de bank. Ook vandaag haken we al vroeg af.

Afstand door het water: 12,0 NM; Duur: 2 uur en 0 minuten; Gemiddelde snelheid: 6,2 Kts

Hoorn - Monnickendam

Zondag 21-09-2025

Het wordt een onrustige nacht. De wind waait volgens de voorspelling met zo'n windkracht 5 à 6, maar het voelt heftiger. We hebben wat dat betreft ook een beetje de pech dat de wind op de zijkant van de boot staat en we steeds tegen de steiger gedrukt worden, waarbij de fenders gaan liggen kraken. Onbewust lig je in zo'n nacht te waken of alles wel goed gaat. Tegen de ochtend begint er toch ook een lijn ergens tegenaan te tikken. Het blijkt de gennakerlijn / fokkenhoeslijn die we om geklop tegen de mast te voorkomen aan de reling vast hadden gezet, maar die nu met het metalen harpje tegen de scepter van de reling tikt. Volgende keer toch maar ergens anders aan vastmaken.

We hebben geen haast deze ochtend. Het blijft nog tot in de middag waaien met zo'n windkracht 6 à 7. Paul Michèl probeert in het stadje nog 'Hoornsche broeder' te halen, een rond, plat krentenbrood met een vulling van roomboter, bruine suiker en kaneel in het midden. Dat lukt helaas niet. We doen het dus met onze afbakbroodjes en een lekker gebakken eitje. Ook hebben we nu tijd om de Formule 1 Race in Azerbeidzjan te kijken en daar valt genoeg te zien. Daarna is de wind eindelijk een beetje gaan liggen en gaan we ons klaarmaken voor vertrek. Rond drie uur varen we rustig de haven uit en in de voorhaven doen we het grootzeil alvast omhoog. Zo varen we relaxed het Markermeer op. We rollen de fok er nog bij uit en met halve wind varen we in de richting van Monnickendam. 

Onderweg worden we verrast door een helikopter die boven ons langs komt vliegen, maar uiteindelijk toch doorvliegt naar een tallschip even verderop. Hier blijft de helikopter geruime tijd meevliegen. We kunnen niet achterhalen waarom dat zo is. Ook worden we nog verblijd met een regenboog.

Voor we het weten draaien we alweer de Gouwzee op en glijden we Volendam voorbij. Voordat we bij de hoek bij Marken komen hebben we de fok al ingerold, de fenders op de juiste plek gehangen en de landvasten klaargelegd. Nu hoeven we alleen het grootzeil nog netjes op te ruimen in de lazybag. Met de inmiddels vergaarde handigheid ligt het zeil voor we het weten weer netjes opgevouwen in de zak en is de zak weer dichtgeritst. Tenslotte spreken we voor aankomst nog even  door hoe we precies willen gaan aanleggen. De wind zal vanaf de stuurboordzijde komen, dus terwijl Paul Michèl rustig invaart, legt Renata eerst de voorlijn aan stuurboordzijde losjes vast, doet dan de fenders - die aan stuurboordzijde bij de vingersteiger nodig zijn - uit, legt de voorlijn aan bakboordzijde losjes vast, loopt van boord en doet de beide achterlijnen om de kikker op de steiger en legt de spring vast aan de vingersteiger. Daarna alles nog even finetunen en we zijn dik tevreden met hoe we het dit weekend voor het eerst met z'n tweeën op ons nieuwe schip hebben gedaan. We zijn blijkbaar zo goed op elkaar ingespeeld dat we ook dit soepel oppakken. We zijn dus trots op onszelf.

Alles bij elkaar is de boot weer behoorlijk smerig geworden, doordat in Hoorn de steigers een beetje vies waren en de fenders in het kroos hadden gehangen. Paul Michèl spoelt het dek dus weer schoon, terwijl Renata op zoek gaat naar een bagagekar. Deze keer is er gewoon één op de gebruikelijke plek te vinden.

We verzinnen ook een list om de fokkenhoes goed om het fok te kunnen dichtritsen. De vorige keer hebben we de rits wel dicht gekregen, maar afgelopen vrijdag kregen we de hoes er niet meer zomaar vanaf. Normaal gesproken zet je de lijn van de fokkenhoes los, rits je de hoes een stukje open en schuif je de hoes een stukje omlaag, zodat je de rits weer een stukje open kunt ritsen, etc. Omdat we de hoes vrijdag niet meer naar beneden konden schuiven, moesten we met de gennakerlijn aan de gang om de rits ver boven onze reikwijdte - ter hoogte van de knopen van de fokkenschoot - weer open te krijgen. We begrijpen nu wel dat de vorige eigenaar de fokkenhoes eigenlijk nooit gebruikte, maar voor behoud van de fok, willen wij deze toch wel gaan gebruiken.

Na deze exercitie laden we de kar in en gaan naar de auto. Langs de modderige polderroute - die nu wel echt rustig is - rijden we terug naar huis, waar we onze Surinaamse kliekjes lekker opeten.