VOET OP NEDERLANDSE BODEM

Onze thuishaven komt weer in zicht. We mogen nog even genieten op het prachtige Vlieland.

Het vervolg van donderdag 29 augustus 2024

De haven is aan het ontwaken. Overal mensen aan het ontbijten in de kuip. Het is er zo druk. Het lijkt Zandvoort aan Zee wel op een zonnige zomerse dag. Het is ook heerlijk in het zonnetje. Wij werken ons snel uit onze warme zeilpakken, want anders leggen we het af. Paul Michèl en Myrthe halen wat lekkere broodjes en beleg in de havenwinkel. Renata heeft eigenlijk het meeste zin in een zak chips. De rest van de bemanning vindt dat wat bijzonder, dus toch eerst maar eens ontbijten.

We sturen berichtjes naar het thuisfront dat we op Vlieland zijn aangekomen. Van Rietje, de moeder van Paul Michèl, krijgen we meteen bericht terug. Peter, de broer van Paul Michèl, is onderweg naar Vlieland samen met Arieke voor het festival 'into THE GREAT WIDE OPEN'. Hier speelt hun schoonzoon Bo Floor als trompettist met z'n band Brass Rave Unit bij de opening van het festival. Wat een toeval dat wij hier nu ook net zijn. Niet dat wij kunnen gaan kijken, want de kaarten waren in februari in twaalf minuten uitverkocht, begrijpen we later.

Na het ontbijt is het hoog tijd voor een broodnodige douche. Wat is dat een zaligheid na drie dagen niet douchen. Vervolgens pakken we spullen voor fietsen en strand en lopen naar de fietsverhuur Jan van Vlieland. Jammer, maar helaas, er staan honderden fietsen, maar alle fietsen zijn blijkbaar al verhuurd aan festivalgangers. We worden verwezen naar Van Zeelen. Deze zit ook net achter de haven. We komen precies tijdens de middagsluiting tussen 12.15 en 13.15 uur. Bellen kan wel en we horen dat er geen gewone, maar nog wel elektrische fietsen beschikbaar zijn. We wachten dus tot ze weer openen. Ondertussen begrijpen we dat Peter en Arieke ook op het eiland zijn en net hun fietsen hebben opgehaald. Ze komen naar de haven toe. Gezamenlijk fietsen we naar het dorp en we strijken neer op een terrasje om eventjes bij te kletsen. Erg gezellig!

Dan wordt het de hoogste tijd voor ons om een stukje te gaan fietsen. Bij de haven zien we een  ferry aankomen afgeladen met festivalgangers. Overal lopen mensen met tentjes onder hun arm, met rugzakken of rolkoffers of - nog handiger - opvouwbare bolderkarren. Het is leuk om te zien. Wij bekijken het van een afstandje. 

Het fietsen gaat als een speer zo op onze elektrische fietsen. De omgeving is prachtig. Bij Hotel Posthuys slaan we af de duinen in. Duin op, duin af, het gaat super makkelijk op deze fietsen. Bij een rustige smalle opgang naar het strand parkeren we onze fietsen en klimmen het duin op. Onder aan de duinen strijken we neer. Even heerlijk liggen in het zonnetje, eindelijk die zak chips voor Renata 😉 en ook nog spetteren in de golven van de branding.

Tegen vijven breken we op. Tijd om verder te fietsen, want dan kunnen we bij de supermarkt nog een brood halen en bij de snackbar een patatje pinda met een shoarmarol of - voor Paul Michèl - een half kippetje. Met een gewaagd zwaar zakje aan het stuur fietsen we terug naar de haven. In de kuip in het laatste zonnetje genieten we van onze snacks.

Paul Michèl en Myrthe chillen wat terwijl Renata aan de slag gaat met de blog. Plotseling zegt Paul Michèl dat we niet morgen om 14.00u moeten vertrekken naar Lelystad (wat we in het havenkantoor te horen hadden gekregen), maar al rond half zes 's ochtends. Lieve help! Na drie nachten doorhalen is dat wel het laatste waar we op zitten te wachten. Bovendien moet Paul Michèl ook nog vijf keer op en neer naar de benzinepomp achter de haven om onze vrijwel lege tank bij te vullen... Voor we helemaal in de stress schieten loopt Paul Michèl naar het havenkantoor om te kijken of we dit goed hebben gezien. Ondertussen speurt Renata op allerlei websites naar getijde informatie en vertrektijden. Het lijkt erop dat we advies hebben gekregen voor Harlingen in plaats van voor Kornwerderzand. Ze belt Paul Michèl om dit te vertellen. Hij blijkt ondertussen wat mensen te hebben ontmoet die we kennen en vraagt me om naar voren te komen lopen. Renata gaat er naartoe. Het blijken Niels en Marloes van de Windfinder te zijn met hun Hallberg Rassy 48 Mk II, een prachtige middenkuiper. We wisselen wat ervaringen uit voordat we alsnog naar het havenkantoor lopen. Niels voorspelt al dat hij ons morgen nog wel in de haven zal zien! De informatie bij het havenkantoor bevestigt wat wij al dachten. De combinatie van een gebrek aan slaap en het gebrek aan wind morgenochtend doet ons besluiten om morgenmiddag om half vijf te vertrekken en dan de nacht door te varen. Dat voelt beter. 

Tegen half tien stappen Paul Michèl en Myrthe nog een keertje op de fiets. Eens kijken waar ze iets mee kunnen krijgen van het festival en het openingsoptreden met Bo. Ze fietsen rondom het festivalterrein en eindigen bij de hoofdingang. Daar aangekomen horen ze een band met een trompettist, dus dat moest Bo wel zijn.

Intussen gaat Renata nog even verder met de blog van de overtocht. Als deze geplaatst is, is het eindelijk tijd om de douche en ons bed op te zoeken. Het is toch alweer rond middernacht... 

Vrijdag 30 augustus 2024

We mogen dus gelukkig uitslapen en dat doen we ook. We ontbijten weer gezellig in de kuip. Paul Michèl begint aan zijn ochtendgymnastiek 'sjouwen met jerrycans' en Myrthe en Renata ruimen de ontbijtboel op, doen de opgeslagen afwas van de overtocht en ruimen wat op.

Hierna trekken we de wandelschoenen aan en lopen aan de begin van de haven het strand op. Nog even lekker de benen strekken alvorens ons klaar te maken voor vertrek. 

Om 16.15 gooien we de trossen los. Er waait inmiddels een wind kracht 4 Bft, dus dat is mooi meegenomen. We laten Vlieland weer achter ons. Fijn om hier even te landen alvorens weer echt terug te gaan naar het dagelijks leven. We schieten over 't Wad met een dikke 7 Kts. Het gaat als een speer. Voor de wind varen we als melkmeisje.

Myrthe en ik testen de nieuwe voetstuurtechniek uit. In de haven van Vlieland hebben we opgemerkt dat Renata dit nog niet helemaal goed begrepen heeft. Er vaart een zeilboot met  jongemannen de haven uit, waarvan de kapitein de juiste techniek tentoonstelt. Je moet achter het roer op de bakskist gaan staan en dan met je tenen om de spaken van het stuurwiel sturen. Deze techniek vraagt erom om toegepast te worden (zie onze foto in deze blog!).

Om 20.00u naderen we de brug en sluis bij Kornwerderzand. We nemen contact op met de sluiswachter en hebben weer mazzel. De brug gaat vrijwel meteen draaien en de sluis staat al voor ons open. Voor we het weten varen we het zoete water van het IJsselmeer op.

Het is tijd voor de warme maaltijd. Paul Michèl had al wraps voorbereid en dat is nu dus een kwestie van prutje en tortilla warm maken en opdienen. We proberen het nog extra gezellig te maken in de kuip met kaarslicht erbij, maar de waxinelichtjes waaien uit voordat het glaasje goed en wel staat. Dan maar in het donker eten. Gezellig is het toch wel. De lucht met de ondergaande zon is werkelijk prachtig, zij kleurt oranje en paars!

Hierna gaan de kussens naar binnen voordat alles klam wordt en Myrthe en Renata gaan slapen. Met een shift voor elk van ons verwachten we weer in de buurt van Lelystad te zijn. 

Twee uur later maakt Paul Michèl Renata wakker. Hij geeft aan dat het nogal intensief was. Renata denkt dat het om de duur gaat en zegt dat hij haar ook weer langer heeft laten slapen dan afgesproken. Het intensieve blijkt echter een andere oorzaak te hebben. Er is een 24-uurs zeilrace gaande op het IJsselmeer. Paul Michèl is dus heel druk geweest met het omzeilen van vele van de tientallen zeilboten die meedoen aan deze wedstrijd. Tegen de rode verlichting van de windmolenparken is het rode bakboord toplicht moeilijk te onderscheiden.

Als Renata de wacht overneemt, zijn er nog maar twee die ontweken moeten worden. Daarna kunnen we in een rechte streep op de hoek van de dijk afvaren. Daar maakt Renata Paul Michèl weer wakker en doen we samen het laatste stukje. In de kom net na Flevomarina strijken we de zeilen. Renata vaart de boot tussen de haven hoofden door en maakt zich dan klaar om aan te meren in onze box. Gelukkig is de boot van onze buurman goed herkenbaar, want anders was moeilijk te zien welke box het precies is. 

Rond kwart over twee liggen we weer vast. De verlichting gaat uit en wij kruipen snel in bed. Waar we verwachten snel in slaap te vallen, valt dat wat tegen. Zoals Myrthe zei: 'De boot lag te stil...'.